چیزی می جوشد

چیزی بیرون نمی آید

به دار کشیده می شود

به مناسبات.

بهایی پرداخت می شود

و تمام.

تیر 2

صورت صدفی خوابش برده بود.

دامن سیاهش را جمع کرده بود بین پاهایش و دستهایش به دو طرف افتاده بود. موهای ارغوانی اش هم یک وری ریخته بود روی صندلی ماشین.

توی خواب به من که بیش از این نمی‌توانستم توصیفش کنم لبخند می زد.

خون که توی صورتش پاشید و از گوشها و چشمها بیرون زد یک راااااست نگاهش به من بود.

حالا همه اش به این فکر می کنم که وقتی صدای مرد پیر را شنید که نرو! نرو! می‌خواست بماند یا نه؟

تیر

پریشانی قیمت خوب خلق کردن است. این را در کودکی به من فرو کرد. 

چنانکه سعی کردم صاف نایستم و غم آلوده و سر در گریبان، شانه هایم را به سینه هایم نزدیک کنم. هرچه نزدیکتر بهتر.. 

گاف بزرگی بود. زندگی آن لحظه ی شادی ست که از چشمان دوست می گذرد.

همچنان تیری، چندی یک بار، از سینه ی راستم می گذرد و هر بار غافلگیرم می کند...