روزهای تهدید، تهدید و تهدید....
روز سوم بازداشت ما بود و هنوزحق تلفن زدن به خانواده هامون رو نداشتیم. همه حدود نیم ساعت با دست به در آهنی سلول هاشون زدند و شعار بود که در فضای بند209 طنین افکن می شد....اوین صاحب نداره....بی خبری شکنجه است...اعتصاب تا آزادی....بازجو که کارشناس نیست، بازجویی اش هم مجاز نیست....شهلای من کجایی، چرا تو انفرادی....و باز سرود زیبای جنبش زنان و شعاری که برای هشت مارس، در همون سلول های سرد و نمدار ساخته شد....حقوق برابر، حق مسلم ماست...
"وبلاگ محبوبه حسین زاده، پرنده خارزار"
No comments:
Post a Comment