تابع سرنوشت

احساس می کنم خیلی کوچیک شده‌ام؛
گاهی انقدر غرق در احساساتم می‌شم که فکر می‌کنم خشم و بدبختی همه‌ی اون چیزیه که دارم.
انقدر به هم بد و بیراه می‌گیم که مثلا دلمون خالی شه، یه آخیش از ته دل هم می‌گیم ولی... یه خورده که می‌گذره انگار غم دلمون هزاران برابر می‌شه.
این چه زندگی یه؟ این چیزیه که به خاطرش گفتن: فتبارک الله احسن‌ الخالقین؟!

ما را چه می‌شود؟