از سرزمینهای شمالی

دیروز به کسی می گفتم غربت بی­معنی است! تعجب کرد. گفت شعار می­دهم.
امروز در قطاری در سرزمینی شمالی، ویلن­نوازی چیره دست این را می­نواخت. چنان گوشم را نواخت که پنداری نوای ایرانی می­زند. ایرانی نبود. چند ثانبه بعد، به­اش پی بردم.

قطعه­ای است مواج و خاطره­انگیز که آن گاه، کودکی­ام را در ذهنم جاری کرد. نوای –اتفاقا- غربی­ای که پدر دوست دارد و گاهی با سوت می­زندش! نوایی که بوی جاده­های شمال را می­دهد. بویی که نمناک است...

و تصویر پل ورسک...

و عکاسی از دختربچه با پالتوی چهارخانه و کفش قرمز در کنار ...  

و دل پیچه­های چالوس...

و لَختیِ بی­مسئولیتی دختربچه در صندلی عقب ماشین... در امنیت حضور پدر و مادر ...

و باران و باران و باران...

گرچه غالبا خاطرات نامتعادلم می­کند - و این ربطی به بحث ندارد- اما امروز لبخندی بر لبم چنان نشاند که از بوی خوش آشنایی بود. از همدلی. از حس اینکه شاید حقیقت دارد که در جهانی کوچک که من می­توانم از نوازنده­ی سفید خوشروی دوره گرد، شوق پراکندن آوایی این چنین آشنا را بگیرم، غربت کلمه ای غریب است.

حال از دهان دوست شنیدن چه خوش بود

یا از دهان آن که شنید از دهان دوست ...

درآمد بیات ترک